Rien geeft een sfeer-impressie van de Wij Putten ledenvergadering van zaterdag 18 november jl. Lees meer…
Met bijna 30 vrijwilligers van o.a. IVN, Wij Putten, de Bekenstichting en Stichting voor Natuur- en Milieubescherming Putten Lees meer…
‘Goedemorgen mijnheer, heeft u even tijd voor een korte telefonische enquête’, klinkt een geveinsde vrolijkert aan de andere kant van het draad. ‘Waar gaat het om’, erger ik onverholen.’ ‘Wij zijn een onafhankelijk onderzoeksbureau dat in opdracht van Wij Putten in kaart wil brengen waar volgens de burger op kan worden bezuinigd in uw groenrijke gemeente. Tevens maakt u kans op een aardigheidje, beschikbaar gesteld door de fractie.’ ‘Hoe lang gaat dat onderzoekje duren en wat behelsd dat kleinood. Ik heb namelijk niets met bezuinigen’, drein ik. De broekriem blijven aanhalen begint mij mateloos te irriteren.
‘Het tijdspad is afhankelijk van uw beantwoording’, antwoordt de telefoonstem nog steeds blijmoedig. ‘ Onder de geënquêteerde wordt een heisessie met het voltallig gemeentebestuur verloot om inzichten te delen.’ ‘Barst maar los’, kir ik frivool. Ik begin er zowaar zin in te krijgen bij het vooruitzicht onze notabelen eens wat empathie bij te mogen brengen en eens flink in het rond te schoppen.
‘Alvorens daadwerkelijk tot de beoogde vraagstelling over te gaan wil ik graag eerst uw persoonlijke situatie een plek in de kaartenbak geven om een en ander in perspectief te zien,’ vervolgt de vraagsteller. ‘Bezit u een eigen woning’, begint de enquêteer. ‘Ja’, antwoord ik kriegel. ‘Wat wilt u hiermee insinueren. Dat ik profiteer van hypotheekrenteaftrek ten koste van huurders die zich geen eigen woning kan permitteren en inhalig ben’. ‘Nee mijnheer, ik verifieer slechts uw status’, klinkt de stem. ‘ Conclusies verbind ik hier niet aan. De volgende vraag betreft uw inkomen. Hoe zou u deze omschrijven’? ‘Schraal’, antwoord ik. Mij valt een uitkering ten deel. Of wordt dat gezien als graaien uit de staatskas. Dat ik achterover leunend mijn hand ophoudt. Ik heb hier altijd voor betaald en het is dan ook niet meer dan een verworven recht.’ Mijn ergernis is progressief en ik wind me steeds meer op. De telefoonstem gaat onverdroten voort. ‘Beschikt uw vrouw over een betaalde baan?’ ‘Ja, zei genereert ook enig inkomen, of vindt u dat tweeverdieners extra belast moeten worden?’ ‘Ik vind helemaal niks mijnheer, ik beperk me tot feitelijkheden.’
‘De volgende vraag betreft uw gezinssamenstelling. Omvat uw gezin ook kinderen?’ Mijn tenen beginnen zich te krommen. ‘Ja’, antwoord ik. ‘Twee heerlijke kinderen. En nu wilt u mij er zeker op wijzen dat ik dientengevolge een bijdrage in de vorm van kinderbijslag ontvang en kinderloze deze geldsom jaarlijks ontberen en er sprake is van discriminatie.’
‘U vat het allemaal veel te persoonlijk op mijnheer, ik vorm mij geen mening, distilleer enkel objectief het gesproken.’
‘Een laatste vraag alvorens de enquête te starten wil ik u nog stellen. Hebt u kinderen die studeren?’ ‘Of zij een studiebeurs ontvangen wilt u vragen. Ja, die nuttigen mijn kinderen, inclusief ov-jaarkaart. Nu moet u er potdomme mee ophouden mij er op te wijzen dat wij in Luilekkerland wonen en het best allemaal een beetje minder kan. Ik dacht dat u namens Wij Putten onze gemeente onder de loep wilde nemen. Weet u wat, ik distantieer mij hierbij van verdere deelneming aan uw enquête, het wordt mij te persoonlijk.’
‘Uiteraard respecteer ik uw mening’, blaat de vrager, ‘maar beseft u zich wel dat u hierdoor de kans op de heisessie elimineert?’ ‘Deze consequentie is mij zonneklaar, maar doet mijn standpunt niet wijzigen’, antwoord ik met de bokkenpruik op. ‘Het lijkt mij zinvoller als Wij Putten zelf de hei opklost met de gemeente en bezuinigingen aan de kaak stelt’.
‘Ik zal uw zienswijze meenemen en de fractie er deelgenoot van maken. Mag ik u namens Wij Putten danken voor uw tijd’.
Bij de behandeling van het ontwerp-bestemmingsplan Krachtighuizen in de commissie Ruimtelijke Zaken ging het deze week ineens over een individuele handhavingszaak. Wethouder Kleijer had kennelijk de handhavingszaak naar de commissie RZ verwezen, zonder ons over de inhoud te informeren. Zelf was Kleijer in geen velden of wegen te bekennen; over de schutting gooien heet dat.
De onvrede over de uitvoering van het handhavingsbeleid is groot, vooral bij diegenen die het treft. Maar het is opmerkelijk dat die onvrede ook binnen de gemeenteraad leeft. In maart van dit jaar heeft de raad nog de nota Integrale Handhaving besproken en vastgesteld. Geen woord toen over de wijze van handhaving en prioritering op het terrein van omgevingsvergunningen en bestemmingsplannen.
Handhaving heeft twee aangrijpingspunten. De burger die verzoekt om handhaving (vaak als gevolg van burentwist) of de controlerend ambtenaar die een overtreding constateert. En dan komt de vraag, gaan we handhaven of gedogen of zelfs de regels aanpassen?
Soms treedt de overheid bewust niet op bij het niet naleven van wetten en regelgeving door burgers, bedrijven etc. Enkele decennia geleden vonden we dat gedogen nog niet zo’n probleem. Sterker nog, we waren trots op ons tolerant Nederland. Er moet toch ook ‘wat kunnen’ en af en toe een oogje dichtknijpen houdt de samenleving leefbaar. Elkaar wat ruimte gunnen voor een eigen inkleuring.
Maar de samenleving verandert. Het wordt drukker, haastiger en we vinden al lang niet meer allemaal hetzelfde. We kunnen ook veel minder van elkaar hebben, en de terreur van de markt dwingt ons vooral naar het economisch belang te kijken. Het ‘ik-tijdperk’ dendert door!
Er zijn veel te veel regels, vooral als we er last van hebben. Maar natuurlijk moet de overheid diezelfde regels wel handhaven, als we last hebben van de ‘buren’.
Voor het gemeentebestuur is handhaven lastig. Zonder regels ligt willekeur en vriendjespolitiek op de loer. De oplossing: je beschrijft hoe je omgaat met handhaven. In een handhavingsnota. In Putten hebben we zo’n nota, onlangs nog door de raad vastgesteld. Het college komt binnenkort met een aanvullende notitie. Een overheid moet prioriteiten stellen, ook bij het handhaven. Niet op alles schieten wat beweegt.
Maar eerlijk is eerlijk, het probleem zit dieper. Bij gemeenten zit de wetgevende macht (het opstellen van regels) en de uitvoerende macht (het handhaven) in één hand. Deze weeffout in ons staats- en bestuursrecht maakt het lokale bestuurders niet gemakkelijk om het goed te doen. Het leerstuk van de scheiding der machten bestaat al een paar jaar, maar de lessen van Montesquieu zijn in ons land niet altijd even consequent doorgevoerd. Vooralsnog moeten we roeien met de riemen die we hebben. Maar wel graag op een integere manier.
Op een druk bezochte algemene ledenvergadering afgelopen zaterdag, heeft Wij Putten Lees meer…
Wij Putten houdt op woensdag 25 oktober een themabijeenkomst over de Veluwe. Lees meer…
De kwalificatie ‘helder licht’ gaat geheel aan mij voorbij. Kaarslicht is wat er bij mij schemert, wel zo gezellig. Bij helder licht denk ik aan Tl-buizen. Niets ontziende balken die bakken licht de ruimte in smijten en verbeelding neersabelen.
Kaarslicht is dus meer mijn ding. Het flikkert zo lekker en het lichtje haalt de scherpe kantjes er een beetje van af, doet gemoedelijk aan en respecteert de schaduwzijde, maar dit terzijde.
Als min of meer noodgedwongen aanhanger van het joggen zwalk ik in die hoedanigheid nogal eens langs het asfalt. Wat mij tijdens deze exercities opvalt, is de hoeveelheid licht die mij wil vangen. Het bos lijkt de enige plek waar lichtval beperkt wordt tot wat de maan ons toevertrouwd. Al dravend in mijn belachelijk strakke broekje denk ik vaak aan mooie dingen, dit maakt de fysieke inspanning dragelijker, en fantaseer weleens dat er allemaal kaarsjes langs de weg staan te branden. Van die waxinelichtjes, die kosten bijna niks bij de Action. De aanblik is oergezellig en er is net voldoende licht om tegen aan te schurken.
Als ik tijdens een zelfkastijdingsessie langs de Rijksweg strompel kan ik mij laven aan overmatig licht, niks waxinelichtjes. Handig is het wel, die zeeën licht; ik kan mijn hartslagmeter makkelijk aflezen, al constateer ik telkens weer dat mijn hartspier zich beklaagt. Het moet toch klappen geld kosten, al dat gelicht, een beetje meer donker zal toch niet per definitie leiden tot een toename van duistere zaakjes of levensbedreigende situaties.
In gemeente Buren (nabij Tiel) schijnen ze het licht gezien te hebben. Kritisch wordt daar gekeken of het allemaal niet wat minder kan met het rondstrooien van licht; bewust verlichten dus. Het beperkt de CO2 uitstoot en uiteraard kosten. Lichtbronnen die aan vervanging toe zijn worden kritisch getoetst op hun meerwaarde. Generen ze die niet, dan valt het doek en mag de nacht het overnemen. Criterium is wel dat het wegvallen van het licht de verkeers-en sociale veiligheid niet in gevaar brengt. Ook dimmers om de verlichting naar behoefte te regelen staat op het verlanglijstje. Een pientere gemeente dat Buren.
Nu broodnodige bezuinigingen ook in Putten drastische maatregelen noodzaken is het misschien zinvol eens een lijntje naar Buren uit te gooien. De door hun gebezigde lichtvisie zou onze gemeente ook wel eens kunnen verrijken. Mocht B & W het idee niet als verlichtend zien, rest ons niets anders dan enige fysieke druk uit te oefenen in de vorm van een ludieke actie: de hoofdschakelaars van ons plaatselijke lichtnetwerk onklaar maken en zo de gemeente overschaduwen, kortom rebelleren. Heerlijk toch!
Ik wil u in dat geval oproepen massaal waxinelichtjes in te kopen om ons de weg te wijzen. De Action weet er al van en heeft de voorraad opgeplust. Bij aankoop van twee familiezakken lichtjes ontvangt u tevens een knijpkat. Deze duurzame lichtbron geeft een helder beeld en sprankelt in donkere dagen. Een vereiste is wel dat u net als bij bezuinigen blijft knijpen!
De ogenschijnlijk makkelijkste zaken, zijn het moeilijkst.
Een verkiezingsposter plakken Lees meer…
Examen en stress, onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een stress-test voor kleine gemeenten, zo lees ik in Binnenlands Bestuur van 5 september jl. De VNG krijgt kennelijk nogal wat verzoeken van kleine gemeenten voor een op maat gesneden stress-test. Kunnen we dan echt onze eigen financiële situatie niet meer overzien? Dat zou een zorgelijke situatie zijn. Te weinig bestuurskracht?
O jee, wat zei Pechtold onlangs ook al weer over de gemeentelijke bestuurskracht in Binnenlands Bestuur? Wel, hij pleitte er opnieuw voor om het aantal gemeenten terug te brengen van 415 naar 200. Ai, Putten behoort niet tot de 200 grootste gemeenten van Nederland. Kleinere gemeenten hebben te weinig bestuurskracht, vindt Pechtold. Hulpconstructies als de Regio Noord Veluwe (op basis van de Wet gemeenschappelijke regelingen) vindt Pechtold, net zoals Arie Slob, ondemocratisch. Dus dat is niet de oplossing. Daar ben ik het overigens wel mee eens.
Blijft voor Pechtold maar één oplossing over: herindelen. Op de vraag of dat vrijwillig mag is het antwoord van Pechtold helder: ja, als ze maar binnen twee jaar slagen voor het ‘bestuurskracht-examen’. Anders verplicht herindelen! Stress in het gemeentehuis.
Bureaucratisch gedoe, dat afleidt van het reguliere werk.
Maar er zijn meer smaken dan alleen een gemeenschappelijke regeling of herindeling. Die alternatieven zullen door kleinere gemeenten in de komende jaren verkend moeten worden. Gericht samenwerken met behoud van eigen identiteit en zeggenschap. Niet als dogma, maar gewoon omdat het soms verstandig is.
Gericht samenwerken, voor zover dat nodig is, zorgt ervoor dat de huidige gemeenten hun eigenheid kunnen vasthouden. Zo blijft er nog iets over van de pluriformiteit in ons staatsbestel.
In één van de vele verkiezings-interviews werd Pechtold de vraag gesteld of in Nederland het aantal politieke partijen niet drastisch moet worden verminderd; of D66 niet moest fuseren met andere partijen? Dat vond hij niet zo’n goed idee. Dus geen bestuurskracht-examen voor politieke partijen of afdelingen. Tja, als het over jezelf gaat wordt het ineens anders.
Zaterdag 28 oktober, een andere ‘Eropaf’, lekker buiten!Lees meer…
