Van inspanning vertrokken gezichten, de hakken letterlijk in het zand en trekken alsof je leven er vanaf hangt. Het team van Wij Putten heeft er bij de wedstrijd touwtrekken op zaterdag 4 februari alles aan gedaan om de eer van de partij te redden. Maar moest erkennen dat gebalde spieren van de meeste tegenstanders toch sterk genoeg waren om de partij fysiek uit z’n evenwicht te brengen. Fysiek, niet mentaal, want het enthousiasme en de lol waren er niet minder om, tot en met de laatste ruk.
Niet minder dan 28 herenteams en 10 damesteams hadden zich afgelopen zaterdag in de manege aan de Waterweg verzameld, voor de ludieke wedstrijden touwtrekken, die ‘Blij in Putten’ voor het derde opeenvolgende jaar had georganiseerd. Wat begon als een initiatief van een vriendengroepje, lijkt dan ook een jaarlijks terugkerend evenement te worden.
Het was dit jaar voor het eerste dat een team van Wij Putten in de paardenbak aantrad, om in pouleverband de krachten te meten met teams uit keten, van loonbedrijven, vriendengroepen, stamgasten van kroegen, aannemersteams en ga zo maar door. Aan een touw trekken, het lijkt zo simpel. Wat het lastig maakt, is dat er aan de andere kant een team staat dat precies de andere kant op trekt. Een insider wist Wij Putten te vertellen dat het voor zeventig procent aankomt op techniek. Spierkracht en gewicht zijn van ondergeschikt belang.
Het begon allemaal zo mooi, met een eerste krachtmeting, die werkelijk een makkie was. De tegenpartij bleek niet te zijn komen opdagen. Dat zijn snel verdiende punten! De tweede keer dat de partij de arena moest betreden, was het al een stuk lastiger. Bij de eerste treksessie moest Wij Putten het touw na een bittere strijd laten vieren, maar bij de tweede sessie trok het team van aannemersbedrijf Van der Hart aan het kortste eind. Om invloeden van buitenaf uit te sluiten, bestond elke wedstrijd namelijk uit twee sessies, waarbij partijen na de eerste sessie van plek wisselen. Het waren zuurverdiende punten: de ploeg was bekaf. Hoogste tijd voor een biertje.
De derde krachtmeting ging een stuk makkelijker, dat wil zeggen: de partij had geen schijn van kans en liet zich door Black Betty zonder al te veel tegenstribbelen over de streep trekken. Jammer, maar duidelijkheid heeft ook zo zijn charme. Over duidelijkheid gesproken: de strijd is pas beslist als de scheidrechter fluit. Wij Putten leerde deze harde les toen twee heren van keet Knapzak de strijd leken op te geven en het touw loslieten. Wij Putten dacht de overwinning binnen te hebben en liet het touw vieren. De scheidsrechter floot en toen bleek dat de vier overgebleven Knapzakkers het punt letterlijk naar zich toe hadden getrokken. Jammer, want even eerder was Wij Putten sterker gebleken. Nuttige kennis, die echter niet kon verhinderen dat Wij Putten het ook nog moest afleggen tegen de explosieve kracht van het Carbidteam.
De conclusie is helder. Wij Putten heeft met veel plezier meegedaan aan een zeer Puttens en sportief spektakel. Volgend jaar zal Wij Putten zeker weer van de partij zijn. Wel gaat de partij zich bezinnen op de vraag wat die techniek precies inhoudt. En misschien wat oefenen? Touwtrekken zal echter niet snel de core business worden van de partij. En dat is misschien maar beter ook.
